ΤΕΧΝΕΣ ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΖΑΧΑΡΑΚΗ Παραστάσεις και Συμβολισμοί Χρώματα τολμηρά και εκφραστικά, αποδεσμευμένα από τον περιγραφικό τους ρόλο ενισχύουν τους συμβολισμούς των μορφών αποδίδοντας εσωτερικές καταστάσεις και συναισθήματα...
Πρόκειται για τη σειρά «Πεταλούδες», συνέχεια και εξέλιξη της προηγούμενης φάσης, καθώς παραπέμπει τόσο λόγω της οργάνωσης της σύνθεσης, αλλά και για την ερμηνεία της σε παλιότερα έργα, στα οποία κυριαρχεί η μορφή του δέντρου. Αφορμή γι' αυτή την πολύχρονη ενασχόληση της με το συγκεκριμένο θέμα, που οδήγησε σε αναρίθμητες παραλλαγές, υπήρξε η αμυγδαλέα στο όρος Όθρυς της Κεντρικής Ελλάδας. Αν και αφετηρία για τη δημιουργία των έργων της αποτελεί κάποιο συγκεκριμένο δέντρο που αρχίζει να ζωγραφίζει εκ του φυσικού, το τελικό αποτέλεσμα παρουσιάζει μια έντονη αφαιρετικότητα, η οποία δεν είναι αυτοσκοπός, καθώς προκύπτει μέσα από τη βιωματική προσέγγιση του θέματος και την προσπάθεια της δημιουργού να απαλλαγεί από τις λεπτομέρειες και τα περιττά στοιχεία, ώστε να αποκαλυφθεί η βαθύτερη ουσία της κάθε μορφής και να αποδοθεί στην αρχετυπική της διάσταση. Τα δέντρα της παρά τη φαινομενική τους ομοιομορφία δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Έχουν προσωπικότητα, ταυτότητα και αντιμετωπίζονται ως οντότητες με ιδιαίτερο χαρακτήρα, αποτυπώνοντας και μορφοποιώντας ανθρώπινα συναισθήματα και συμπεριφορές - άλλοτε συντροφικότητα, άλλοτε μοναξιά και αποξένωση, όπως συμβαίνει και στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η εικαστική διαπραγμάτευση εντείνει το συμβολισμό. Οι ερμηνείες είναι πολλές. Η Ζαχαράκη, όμως, δεν χρησιμοποιεί ευανάγνωστα σύμβολα και ρηχές φιλολογίες, αλλά επιχειρεί με πλαστικά μέσα να εκφράσει τους προβληματισμούς της. Για το λόγο αυτό διαιρεί τη ζωγραφική επιφάνεια σε μικρότερα τμήματα που το καθένα περιλαμβάνει και ουσιαστικά περιχαρακώνει ένα δέντρο ή μια πεταλούδα. Το κάθε κουτάκι διατηρεί την αυτονομία του, καθώς μεγεθυμένο θα μπορούσε να αποτελέσει αυτούσιο έργο τέχνης, ενώ ταυτόχρονα όλα μαζί λειτουργούν σαν ένα αρμονικό και ισορροπημένο σύνολο. Οι συνθέσεις της θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ολιστικές, καθώς ο πίνακας χωρίζεται σε μικρά ίσα μέρη χωρίς αρχή ή τέλος και χωρίς κάποιο σημείο κορύφωσης ή εστίασης, τα οποία δυνητικά επεκτείνονται έξω από τα περιορισμένα όρια του τελάρου. Η γεωμετρική οργάνωση της ζωγραφικής επιφάνειας και η εξπρεσιονιστική απόδοση του θέματος λειτουργούν εξισορροπητικά. Ιδιαίτερη σημασία έχουν τα χρώματα, πλούσια, τολμηρά, εκφραστικά, αποδεσμευμένα από τον περιγραφικό τους ρόλο ενισχύουν τους συμβολισμούς των μορφών. Η εξπρεσιονιστική τους χρήση, ακόμη και όταν εγκαταλείπεται ο χρωστήρας για να υιοθετηθεί το ψαλίδι και να δημιουργηθούν κολλάζ από ποικίλα υλικά, υποδηλώνει τη θέληση της δημιουργού να αποδώσει εσωτερικές καταστάσεις. Το δέντρο σύμβολο ζωής, σοφίας, γνώσης, αισιοδοξίας, προαιώνιος σύντροφος του ανθρώπου στη γη, βρίσκεται στο επίκεντρο των εικαστικών αναζητήσεων της Ζαχαράκη. Ακόμη και στη σημερινή δουλειά που κυριαρχούν οι πεταλούδες, αυτές δεν αποτελούν παρά την προέκταση του, την ψυχή του.
ΤΕΧΝΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΟΛΑΝΤΑ ΖΑΧΑΡΑΚΗ
Παραστάσεις και Συμβολισμοί
Χρώματα τολμηρά και εκφραστικά, αποδεσμευμένα από τον περιγραφικό τους ρόλο ενισχύουν τους συμβολισμούς των μορφών αποδίδοντας εσωτερικές καταστάσεις και συναισθήματα...
Πρόκειται για τη σειρά «Πεταλούδες», συνέχεια και εξέλιξη της προηγούμενης φάσης, καθώς παραπέμπει τόσο λόγω της οργάνωσης της σύνθεσης, αλλά και για την ερμηνεία της σε παλιότερα έργα, στα οποία κυριαρχεί η μορφή του δέντρου. Αφορμή γι' αυτή την πολύχρονη ενασχόληση της με το συγκεκριμένο θέμα, που οδήγησε σε αναρίθμητες παραλλαγές, υπήρξε η αμυγδαλέα στο όρος Όθρυς της Κεντρικής Ελλάδας.
Αν και αφετηρία για τη δημιουργία των έργων της αποτελεί κάποιο συγκεκριμένο δέντρο που αρχίζει να ζωγραφίζει εκ του φυσικού, το τελικό αποτέλεσμα παρουσιάζει μια έντονη αφαιρετικότητα, η οποία δεν είναι αυτοσκοπός, καθώς προκύπτει μέσα από τη βιωματική προσέγγιση του θέματος και την προσπάθεια της δημιουργού να απαλλαγεί από τις λεπτομέρειες και τα περιττά στοιχεία, ώστε να αποκαλυφθεί η βαθύτερη ουσία της κάθε μορφής και να αποδοθεί στην αρχετυπική της διάσταση.
Τα δέντρα της παρά τη φαινομενική τους ομοιομορφία δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Έχουν προσωπικότητα, ταυτότητα και αντιμετωπίζονται ως οντότητες με ιδιαίτερο χαρακτήρα, αποτυπώνοντας και μορφοποιώντας ανθρώπινα συναισθήματα και συμπεριφορές - άλλοτε συντροφικότητα, άλλοτε μοναξιά και αποξένωση, όπως συμβαίνει και στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Η εικαστική διαπραγμάτευση εντείνει το συμβολισμό. Οι ερμηνείες είναι πολλές. Η Ζαχαράκη, όμως, δεν χρησιμοποιεί ευανάγνωστα σύμβολα και ρηχές φιλολογίες, αλλά επιχειρεί με πλαστικά μέσα να εκφράσει τους προβληματισμούς της. Για το λόγο αυτό διαιρεί τη ζωγραφική επιφάνεια σε μικρότερα τμήματα που το καθένα περιλαμβάνει και ουσιαστικά περιχαρακώνει ένα δέντρο ή μια πεταλούδα. Το κάθε κουτάκι διατηρεί την αυτονομία του, καθώς μεγεθυμένο θα μπορούσε να αποτελέσει αυτούσιο έργο τέχνης, ενώ ταυτόχρονα όλα μαζί λειτουργούν σαν ένα αρμονικό και ισορροπημένο σύνολο.
Οι συνθέσεις της θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ολιστικές, καθώς ο πίνακας χωρίζεται σε μικρά ίσα μέρη χωρίς αρχή ή τέλος και χωρίς κάποιο σημείο κορύφωσης ή εστίασης, τα οποία δυνητικά επεκτείνονται έξω από τα περιορισμένα όρια του τελάρου. Η γεωμετρική οργάνωση της ζωγραφικής επιφάνειας και η εξπρεσιονιστική απόδοση του θέματος λειτουργούν εξισορροπητικά.
Ιδιαίτερη σημασία έχουν τα χρώματα, πλούσια, τολμηρά, εκφραστικά, αποδεσμευμένα από τον περιγραφικό τους ρόλο ενισχύουν τους συμβολισμούς των μορφών. Η εξπρεσιονιστική τους χρήση, ακόμη και όταν εγκαταλείπεται ο χρωστήρας για να υιοθετηθεί το ψαλίδι και να δημιουργηθούν κολλάζ από ποικίλα υλικά, υποδηλώνει τη θέληση της δημιουργού να αποδώσει εσωτερικές καταστάσεις.
Το δέντρο σύμβολο ζωής, σοφίας, γνώσης, αισιοδοξίας, προαιώνιος σύντροφος του ανθρώπου στη γη, βρίσκεται στο επίκεντρο των εικαστικών αναζητήσεων της Ζαχαράκη. Ακόμη και στη σημερινή δουλειά που κυριαρχούν οι πεταλούδες, αυτές δεν αποτελούν παρά την προέκταση του, την ψυχή του.
Δρ.Βίκυ.Σαρακατσιάνου
ΙστορικόςΤέχνης